Pop: Night of the proms

* Sportpaleis-Antwerpen
* Donderdag 04/11/10 om 20.30
* De voorstelling werd bijgewoond samen met Tom, Maaike en de ouders van Maaike.
* Motivatie:
Ik hoorde al van verschillende mensen die Night of the proms bijgewoond hebben, dat ze dit een geweldige ervaring vonden. Ze gingen helemaal op in de sfeer die er heerste, dus dacht ik bij mezelf: "Waarom proberen we dat niet eens?" Ook had ik al gehoord dat enkel de beste en meest gekende artiesten kwamen optreden. Dus dat kon toch niet slecht zijn? Ook hadden ze mij verteld dat er een klassiek koor tussendoor speelde. Dus ik dacht wel dat het leuk zou worden. Alleen zag ik er een beetje tegenop omdat het laat zou worden.
* Voorkennis:
John Miles kende ik al van zijn vele liedjes. Ik vind dat hij prachtige nummers geschreven heeft. Over Grace Jones had ik ook wel al eens gehoord. Vele vonden het een maar een raar mens. Ook heb ik al horen zeggen dat ze uit een gekkenhuis ontsnapt is, (ergens moet ik hen gelijk geven) omdat ze de meest rare kledij draagt. Eerst wou ik dat niet echt geloven maar achteraf bekeken moet ik ze toch voor een deel gelijk geven. Over de andere artiesten had ik nog niets gehoord.

Recensie-Programma 2010

Het programma van dit jaar bestaat uit John Fogerty, Grace Jones, Boy George, Charlie Siem en John Miles. Dit zijn de artiesten die op het podium van Night of the Proms komen. Allemaal in één fantastische show, elke avond weer! Ook de verrasingsgast is op algemeen verzoek terug.
Ze staan om beurten op het podium of verschijnen in bijzondere duetten en sluiten samen de show af met een prachtig slotnummer. Ze brengen allen hun bekendste hits onder begeleiding van het grote orkest Il Novecento. Een avond vol herkenbare muziek en afwisseling en een onvergetelijke goede sfeer!

Grace Jones

Ook Grace Jones, al vele jaren een stijlicoon en wellicht de bekendste diva in de popmuziek, maakt dit jaar haar opwachting op Night of the Proms. De excentrieke Jamaicaans-Amerikaanse, naast zangeres ook actrice, topmodel en ooit muze van Andy Warhol, heeft de kaap van 60 ondertussen al overschreden. Dat belet niet dat ze wereldwijd nog altijd voor grote ogen en open monden zorgt. Ze is even befaamd om haar unieke look als om haar muziek.
Haar in 1981 uitgebrachte album ‘Nightclubbing’ is een begrip. Tijdloos werden haar hits ‘Private Life’, ‘My Jamaican Guy’ en ‘Slave To The Rhythm’. Verder breidde ze haar repertoire uit met klassiekers van anderen die ze moeiteloos naar haar indrukwekkende stem zette, zoals ‘La Vie en Rose’ en ‘I’ve Seen That Face Before’.
In 2008 verbaasde Grace na negentien jaar muzikaal stilzwijgen met een geweldig nieuw album. Voor ‘Hurricane’ zaten niemand minder dan Tricky, Brian Eno en het van ‘Nightclubbing’ bekende duo Sly & Robbie aan de knoppen. In 2009 toerde ze de wereld rond. Haar passages in België werden door pers en publiek unaniem lovend onthaald. In april was ze nog te gast in de Lotto Arena naast het Sportpaleis. Dit najaar deelt ze in het Sportpaleis zelf het Promspodium met John Fogerty, Boy George, violist Charlie Siem, John Miles, Il Novecento o.l.v. Robert Groslot en het koor Fine Fleur.

John Fogerty

John Fogerty staat vanaf het eind van de jaren vijftig op het podium in diverse groepjes, en in 1967 met Creedence Clearwater Revival. De band scoort een hele reeks hits waaronder ‘Proud Mary’ (1969), ‘Bad Moon Rising’ (1969), ‘Who’ll Stop The Rain’ (1970) en ‘Born On The Bayou’ (1969).
John Fogerty gaat na Creedence Clearwater Revival solo verder en brengt met ‘Blue Ridge Rangers’ (1973) zijn eerste soloalbum uit. Op zijn tweede album ‘John Fogerty’ (1975) staat onder meer ‘Rockin’ All Over The World’. Het duurt tien jaar voor er een vervolg komt met ‘Centerfield’ (1985). Op het succesvolle album staat onder meer de monsterhit ‘The Old Man Down The Road’.
Het is pas in 1997 dat hij met het nieuwe album ‘Blue Moon Swamp” opnieuw in de spots verschijnt. Het album levert hem een felbegeerde Grammy Award op. In 1998 brengt hij het live-album ‘Premonition’ (1998) uit, gevolgd door ‘Deja Vu (All Over Again)’ in 2004.
Nieuw materiaal verschijnt in 2007 op het album ‘Revival’ waarvoor hij een Grammynominatie krijgt. In september vorig jaar releast John Fogerty met ‘Blue Ridge Rangers Rides Again’ een vervolg op het succesvolle album ‘Blue Ridge Rangers’ uit 1973.
John Fogerty schreef muziekgeschiedenis met hits als ‘The Old Man Down The Road’, ‘Who’ll Stop The Rain’, ‘Bad Moon Rising’, ‘Have You Ever Seen The Rain?’, ‘Proud Mary’, ‘Born On The Bayou’ en ‘Rockin’ All Over The World’. Tina Turner en Status Quo hebben klassiekers van John Fogerty gecovered en er zelf wereldhits mee gescoord.
“John Fogerty staat al vele jaren op ons verlanglijstje, en we zijn dan ook erg blij hem dit jaar te kunnen presenteren aan ons publiek. Hij heeft ons al laten weten vol verwachting uit te kijken naar de samenwerking met het orkest, en dat scherpt onze motiviatie om er iets bijzonders van te maken alleen maar aan. Enkele van zijn vele hits hebben in het verleden al voor onvergetelijke hoogtepunten gezorgd, denk maar aan het legendarische optreden van Status Quo in 1999 en hun stomende versie van ‘Rockin’ All Over The World’. Dat we dit jaar de componist zelf te gast hebben zal vele rock-liefhebbers zeker doen uitkijken naar deze unieke ontmoeting van rock en klassiek!”, zegt Jan Vereecke, een van de organisatoren.
www.johnfogerty.com

Boy George

George Alan O’Dowd, a.k.a. Boy George, wordt geboren in Eltham op 14 juni 1961. Een extravagante kledingstijl en opvallende make-up worden zijn handelsmerk. In het begin van de jaren tachtig wekt hij als opvallende verschijning opzien bij zijn bezoeken aan de Londense clubs. Boy George start zijn muzikale loopbaan bij de band Bow Wow Wow, gemanaged door de onlangs overleden Malcolm McLaren (tevens ook manager van de Sex Pistols). Samen met Mikey Craig vormt hij de band In Praise of Lemmings, die nadien de basis vormt voor Culture Club.
In 1982 brengt Culture Club bij Virgin Records een eerste single uit, maar die kent weinig succes. ‘Do You Really Want To Hurt Me?’ is wel een schot in de roos en betekent de grote doorbraak voor Boy George en zijn band. Daarna volgen ‘Time’, ‘Church Of The Poison Mind’ en ‘Karma Chameleon’.
Amper vier jaar duurt het succes. Culture Club split in 1986. In 1987 releaset Boy George zijn eerste solosingle ‘Everything I Own’. Hij is ook een tijd frontman van de band Jesus Loves You.
Het is pas met zijn tweede carrière als dj dat Boy George opnieuw internationaal in de kijker komt. Hij werkt met succes samen met Antony and the Johnsons, Faithless en Sash!.
Zijn drugsverslaving en contacten met de Britse justitie zorgen voor extra controverse rond deze al veelbesproken muzikant en artiest. Gelukkig krijgt hij ook weer op muzikaal vlak alle aandacht: Boy George verschijnt op 22 maart 2010 opnieuw op de radar van de internationale popmuziekscène met zijn nieuwe single ‘Amazing Grace’. Het nummer is geproducet en gemixt door The Sharp Boys, die ook al samenwerkten met onder meer Kylie Minogue, Mary J Blige, Aretha Franklin, Britney Spears, Faithless en Moby. Het is zijn eerste officiële release bij een grote platenfirma sinds tien jaar. De reacties op zijn eerste tournee naar aanleiding van het verschijnen van de single zijn bijzonder positief.
Als stijlicoon is hij geen haar veranderd. Hij is en blijft een markant muzikant die een opmerkelijke levensstijl combineert met zijn passie voor muziek. Gedreven en vol energie blijft Boy George zichzelf heruitvinden zonder zijn eigenheid te verliezen noch zijn opvallende kleding en make-up op te geven.
Boy George brengt dit najaar op het podium van Night of the Proms zijn grootste hits begeleid door het symfonisch orkest Il Novecento onder leiding van Robert Groslot.
www.boygeorgeuk.com

Charlie Siem

Charlie Siem speelt al viool sinds zijn derde verjaardag. Zijn interesse is gewekt wanneer hij op de radio Beethovens Vioolconcert hoort in een uitvoering door de Brits-Amerikaanse violist en dirigent Yehudi Menuhin.
Het ongelofelijk toeval wil nu dat hij thans op een viool speelt die Yehudi Menuhin toebehoorde. “Het is buitengewoon om een instrument te bespelen waar Menuhin zo aan gehecht was”, aldus Charlie Siem. Het gaat om een viool die in 1735 werd gebouwd door Guarnerius del Jesu en die Charlie in bruikleen kreeg van de Elderberry Foundation.
In oktober 2008 toert Charlie Siem door het Verenigd Koninkrijk en brengt hij Sjostakovitsj’ Eerste Vioolconcert samen met de Moscow Philharmonic. Datzelfde jaar verschijnt zijn eerste cd, waarop hij op een virtuoze manier ‘Sonatas For The Violin’ van Elgar en Grieg brengt.
In 2009 speelt Charlie Siem op prestigieuze podia in Londen, Oslo, Bergen, Parijs en Bazel. In de Royal Albert Hall begeleidt hij Bryan Adams. Samen brengen ze de klassieker ‘Heaven’. In 2010 verschijnt zijn tweede cd bij een groot platenlabel.
Charlie Siem zal dit najaar de bezoekers van Night of the Proms in België, Nederland en Duitsland met zijn muzikale virtuositeit en energieke uitstraling verbazen!
www.charliesiem.com

John Miles

John Miles was erbij toen in 1985 de eerste editie van de Night of the Proms plaatsvond en hij is blijven komen. John was nog heel jong toen de piano en de gitaar geen geheimen meer voor hem kenden. Op zijn achttiende was hij klaar voor een professionele muziekcarrière. Hij speelde eerst bij een semi-professionele band en vormde later onder zijn eigen naam een band die voornamelijk soulcovers bracht. Een platenmaatschappij toonde belangstelling voor zijn composities en introduceerde hem bij Alan Parsons. Die produceerde Johns eerste elpee, “Rebel” (1976). De rockballade “Music (Was My First Love)” werd een wereldhit en leidde tot een Amerikaanse tournee met Elton John. Later zou John Miles ook door artiesten als Jethro Tull, de Rolling Stones, Fleetwood Mac, Tom Petty, Stevie Wonder, Jimmy Page van Led Zeppelin, Tina Turner en Joe Cocker mee op tournee worden gevraagd.
www.john-miles.net

Fine Fleur

Het koor Fine Fleur zal dit najaar opnieuw de koorstukken voor zijn rekening nemen tijdens Night of the Proms en als achtergrondkoor fungeren.
www.fine-fleur.com

Il Novecento

Het symfonieorkest Il Novecento vertolkt hits uit de laatste drie eeuwen. Het orkest, dat in 1991 werd opgericht door Robert Groslot, schakelt daarbij moeiteloos over van het ene genre naar het andere. Met veel bravoure slagen de muzikanten erin de verschillende eeuwen te overbruggen, de stap te zetten van klassiek naar pop en terug en de grenzen tussen de genres zelfs te doen vervagen. In zijn kernbezetting telt Il Novecento 55 musici, maar voor grotere uitvoeringen als Night of the Proms wordt het orkest tot een 72 koppen tellend ensemble uitgebreid. Hoogtepunten naast de jaarlijkse Night of the Proms waren de begeleiding van Luciano Pavarotti (1995 en 1997), Andrea Bocelli (1997) en de IJslandse zangeres Björk (2001) tijdens hun Europese concerten.
www.ilnovecento.com

Robert Groslot

Robert Groslot (°1951), dirigent, componist en graficus, begon zijn carrière als pianist. Hij werd laureaat van de pianowedstrijd Alessandro Casagrande (Terni, 1974) en van de Koningin Elisabethwedstrijd (Brussel, 1978), waarna hij concertreizen maakte door Europa, Israël, Azië, Afrika, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten. Hij realiseerde vele studio-, radio- en tv-opnamen, en een 100-tal cd’s. In 1991 richtte hij het symfonisch orkest Il Novecento op. Onze maestro is docent piano en kamermuziek aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Hij componeert én hij is grafisch kunstenaar: sinds begin 2001 produceert hij tableaus met een nieuwe techniek. Hij noemt het zelf Computer Designed Paintings, CDP: “Mijn werk heeft iets van schilderkunst en misschien ook iets van fotografie maar is geen van beide. Hetis wat het is: een nieuw visueel medium”.
www.robertgroslot.eu

 Link: http://www.notp.com/belgie/antwerpen/programma

 (Voor de foto's)

Bespreking

Night of the proms was een fantastische ervaring! Een avond vol muziek van artiesten en een koor. Grace Jones vond ik de geweldigste artiest. In de recensie staat dat ze de kaap van 60 al overschreden heeft! Dat kan ik echt niet geloven. Zo’n stem dat ze had en nog zo levendig! Ze heeft zelf een nummer gebracht waarbij ze de hele tijd een hoepel rond haar heupen hield. Zo danste ze van de ene kant van het podium naar de andere, zonder dat de hoepel één keer gevallen is! Dat vond ik echt wel indrukwekkend. En ook haar kostuums waren zeer speciaal. Op een gegeven moment was zelfs enkel haar ‘voorkant’ bedekt! Ook haar hoeden zijn zeer groot en prachtig versierd. De volgende artiest is John Fogerty. Hij speelde gitaar. Zowel solo’s als samen in groep met de rest of met het koor. Zijn solo’s waren echt overweldigend! Hij heeft alles wat hij had in zijn solo’s gestoken en dat was zo mooi om te horen. Maar ook toen hij samen speelde met het koor was het echt geweldig. Alles was zo mooi op elkaar afgestemd. Het was een streling voor de oren! Vooral zijn nummer ‘Have You Ever Seen The Rain?’ vond ik prachtig. Dan gaan we verder met de volgende artiest: Boy George. Van deze man had ik werkelijk nog nooit gehoord. Hij gaat het podium op gekleed en geschminkt als vrouw, wat ik eerst bijzonder raar vond om te zien. Dat had ik niet verwacht dat ze zo iemand op het podium zouden zetten! Maar dat sluit niet uit dat hij ook prachtig gezongen heeft. Hij zong zowel trage als snelle nummers. Zijn snelle nummers vond ik het beste, want als hij snel zingt dan komt zijn stem er goed door maar als hij traag gaat zingen dan heb ik het gevoel dat hij soms wat hapert. Maar nu genoeg over Boy George. Op naar de volgende: Charlie Siem.

Hij speelt al viool sinds zijn derde verjaardag! Zijn solo’s waren echt prachtig. Op een gegeven moment stonden zelfs de tranen in mijn ogen. Zo mooi was het. Ook als hij samen speelde met het koor, kwam hij er altijd bovenuit. Hij leidde echt het koor en de andere muzikanten. Charlie is nog geen dertig jaar, maar speelt nu al viool als één van de besten uit de geschiedenis. Het was gewoonweg ontroerend! Maar genoeg over Charlie. De volgende is John Miles. Over hem had ik wel al redelijk wat gehoord. Ik vind dat hij prachtige nummers heeft uitgebracht. Vooral zijn rockballade “Music was my First love” vind ik een prachtig nummer. Op de radio vond ik het al fantastisch klinken, maar live was het nog duizend keer beter! Ook is hij al met velen mee op tournee geweest. Je moet niet vragen hoe goed hij wel is! Tot zover de artiesten. Het volgende wat ik even ga toelichten is het koor ‘Fine Fleur’. Echt prachtige stemmen! Vooral de sopranen waren prachtig. En tot slot het symfonieorkest ‘Il Novecento’. Het was boeiend om te zien hoe goed iedereen op elkaar afgestemd is. Alles samen was het een prachtig geheel!

Film: Inception

* Kinepolis Brussel
* Zondag 10/10/2010 om 20:15
* De voorstelling werd bijgewoond samen met Maaike, Tom en Seppe
* Motivatie:
Ik heb de trailer gezien van de film en alles zag er zo raar uit. Ik zag een wereld die niet klopte met de onze. Ik vond het echt 'cool' om te zien. Daarom was ik zo benieuwd om hem eens te bekijken. Ik zag ook dat hij 4,5 sterren had, dus dacht ik dat het echt wel een goede film moest zijn. Mijn verwachtingen waren dus ook zeer hoog. Ik heb ook gelezen dat Leonardo DiCaprio meespeelde in de film en dat vind ik best wel een knappe acteur. 
* Voorkennis:
In de film 'Titanic' speelde Leonardo DiCaprio ook al eens mee. Ik vond het zo'n geweldige acteur dat ik ooit nog wel eens een film wou bekijken waarin hij de hoofdrol heeft. Ik had wel al eens horen vertellen over deze film. Dat hij moeilijk te volgen is en als je niet van in het begin mee bent, je de film helemaal niet begrijpt of alles door elkaar haalt. Maar dat er ook fantastische elementen in voorkomen en dat ze een heel speciale wereld kunnen creëren in hun dromen.

Inception [recensie]

Geplaatst door Kaj van Zoelen op 21-07-2010 22:10 - Bron: FilmTotaal

Regie: Christopher Nolan | Cast: Leonardo DiCaprio (Dom Cobb), Joseph Gordon-Levitt (Arthur), Ellen Page (Ariadne), Tom Hardy (Eames), Ken Watanabe (Saito), Cillian Murphy (Fischer), Marion Cotillard (Mal) e.a. | Speelduur: 148 minuten | Jaar: 2010

Tien jaar geleden brak Christopher Nolan door met Memento, een film over een man zonder korte termijn geheugen. De kijker werd in het perspectief van de man gezogen doordat de film in korte stukjes achterstevoren verteld werd. Zo wist je nooit wat er vóór elke scène gebeurd was en had je net als de hoofdpersoon geen houvast aan je geheugen. Met Inception keert Nolan terug naar de wereld binnen het brein, niet zozeer door de manier van vertellen maar met het verhaal zelf. Het grootste deel van deze zeer geslaagde actiefilm speelt zich namelijk letterlijk in dromen af.

De werking van de geest was al vaker te zien in Nolan's werk. In Insomnia kan de protagonist steeds minder vertrouwen op zijn eigen hersenen dankzij slapeloosheid en eindeloos daglicht, in The Prestige kijkt Nolan naar hoe mensen zichzelf en anderen voor de gek kunnen houden en in zowel Batman Begins als The Dark Knight behandelt hij de collectieve geest, emotie en hoe ideeën en concepten daarin geplant kunnen worden. Dit laatste thema keert op een andere manier terug in Inception.

Dom Cobb is een meester in het creëren van droomwerelden en kan met die gave ook dromen van anderen infiltreren. Hij wordt gevraagd om via deze dromen een idee te planten in het brein van een jongeman, die op het punt staat een enorm internationaal bedrijf te erven. Voor deze uiterst illegale operatie stelt hij een team van experts samen. Naast zijn vaste partner Arthur, die de details verzorgt, huurt hij dief en vervalser Eames in, droomarchitect Ariadne en scheikundige Yusuf (die het brouwsel heeft waardoor iedereen in een slaap kan komen die precies diep genoeg is). Opdrachtgever Saito gaat ook mee.

Deze opbouw van het verhaal verschilt nauwelijks van andere films over roofovervallen. De verdere ontwikkeling is, als je die volledig terugbrengt tot de absolute basis, verder ook niet bijster origineel. Nolan gebruikt deze wat traditionele basis echter om los te kunnen gaan met zijn ideeën over dromen en de realiteit van droomwerelden. Zo maakt hij een wel degelijk inventieve actiethriller die desondanks prima te volgen is zolang je goed blijft opletten.

De gebruikelijke wetten der natuur en logica zijn namelijk niet helemaal van toepassing op de droomwereld. Gebouwen en straten kunnen naar wil vervormd worden en je kunt als je wilt rondjes blijven lopen op een oneindige trap van M.C. Escher. Bij infiltratie van andermans droomwereld is het echter van belang dat diegene er zich niet van bewust wordt dat hij of zij droomt. Het hele idee is dat terwijl je droomt, je de droomwereld ervaart als realiteit. Want zolang je denkt dat je niet droomt, kunnen je ook geen infiltranten in je droomwereld detecteren.

Dromen hebben nooit een duidelijk afgebakend begin en einde. Een droom start ergens middenin. Je weet niet hoe je ergens gekomen bent, je bent er gewoon al. Nolan begint daarom regelmatig scènes in media res, zodat je als kijker nooit helemaal zeker weet of je nu nog in de werkelijkheid zit of al in een droom - behalve dan in de gedeeltes van de film waarvan je zeker weet dat ze in een droom spelen. Om te compenseren voor de desoriëntatie dat het droomconcept van Nolan met zich meebrengt, wordt alles netjes door de personages uitgelegd. Ruimte voor eigen interpretatie is er pas helemaal aan het eind. Voor hen die moeite hebben met de film volgen is dat ongetwijfeld meer dan welkom, maar voor anderen kan het mogelijk irritant uitleggerig zijn. Maar misschien is dat een node voor een intelligente grote Hollywoodfilm die het van zijn ingewikkelde concepten moet hebben.

Minder uitleg zou ongetwijfeld poëtischer zijn of een esoterische film opleveren. Daar trek je echter geen volle zalen mee. Inception doet dat vooralsnog wel, omdat Nolan een uitstekende showman is die heel goed weet hoe de kijker te manipuleren. Het resultaat is een indrukwekkende, enerverende actiethriller, ondanks dat de actiescènes zelf lang niet zo bijzonder zijn. Slechts eenmaal worden de mogelijkheden van de droomwereld uitgebuit, in een sequentie waarin o.a. de wetten van de zwaartekracht telkens veranderen (wat binnen de interne logica van de film volkomen logisch is). De rest maakt minder indruk, op een goed uitgevoerde achtervolging in het begin na. Daarom is het maar goed ook dat de wat conventionele actie in latere stadia vooral ter ondersteuning van de plot dient.

Inception maakt indruk met de verbeelding van droomwerelden die het gevoel geven dat alles mogelijk is – hoewel dat eigenlijk helemaal niet zo is. De fantastische voorstelling is gebonden aan een aantal conventies van het actiethriller genre en is op sommige vlakken daardoor vrij voorspelbaar. Deze basisstructuur is nodig voor een gevoel van coherentie en logica in de droomwerelden waar Nolan, zijn personages en uiteindelijk wij kijkers steeds dieper in duiken. Tussen al de afgezaagde remakes, reboots en vervolgen deze zomer (met uitzondering van Toy Story 3) is Inception een originele verademing die daadwerkelijk iets nieuws brengt.

Link: http://www.filmtotaal.nl/artikel.php?id=18429

(Voor de foto en het aantal sterren)

Bespreking

De film vond ik wel moeilijk om te volgen. Alles liep over in elkaar; op het ene moment zaten ze in de realiteit en op het andere moment dan weer in een of andere droom. Soms was het wel duidelijk te zien, bijvoorbeeld aan de verschillende elementen. In de droomwereld kon je bijvoorbeeld ondersteboven lopen, je kon van de omgeving een soort van ‘doos’ maken waar je plots niet meer uit kon. In de realiteit zag je dan duidelijk de wereld waarin wij leven, zonder opvallende elementen, of dingen die niet kloppen. In tegenstelling tot wat in het artikel staat over originaliteit vond ik de film toch wel zeer origineel. Wie bedenkt nu zomaar een scenario waarin zoveel ingewikkelde dingen verwerkt zitten. De ‘rode draad’ doorheen het verhaal was de vrouw van Dom Cobb die een aantal jaar ervoor zelfmoord gepleegd had. Maar iedereen dacht dat Cobb zijn vrouw vermoord had en is daarom gevlucht. Daardoor is hij droomwerelden beginnen te creëren. Hij wou zijn vrouw niet loslaten, hij kon niet leven met het feit dat zijn vrouw er niet meer was. Door droomwerelden te creëren probeerde hij ook opnieuw thuis te raken. Hoe meer opdrachten hij volbracht, hoe groter de kans was dat hij naar huis zou geraken. De laatste opdracht die hij kreeg was ‘inplanting’ (=inception). Hij moest een bepaald idee inplanten in iemands hoofd om zo een code te weten te komen die de opdrachtgever nodig had. In ruil zou Cobb weer naar huis kunnen. Met veel tegenslagen lukt het hem toch om de opdracht af te maken en belandt zo weer thuis. Ik snap niet wat zijn vrouw eigenlijk in de film doet als ‘rode draad’. Het verhaal draait toch over het feit dat hij terug naar huis wil? Ik snap wel dat hij zijn vrouw niet wil loslaten, maar moet hij daarom droomwerelden creëren? Ik vind dat de film raar in elkaar zit op die manier. Ook omdat hij moeilijk te volgen is. Ik vind dat een film moet dienen als ontspanning en niet om je te concentreren. Maar al bij al was hij wel vrij goed. Vooral de droomwerelden waren telkens fantastisch gecreëerd. Er werd ongelooflijk gespeeld met de wetten van de wiskunde en de fysica en dat vond ik vooral het meest fantastische aan de film. En dat hij moeilijk te volgen was heb ik er dan maar bijgenomen. Het is zeker een aanrader, maar niet als je moe bent! (wat ik die avond wel was). En dan is het natuurlijk moeilijk om je te concentreren.